Κώστας Ζουράρις
ΙΣΑΛΟΣ ΓΡΑΜΜΗΚύπρος,
A). _θείος_ ο τόπος είναιΑ
άρα_ νυμφόληπτος_ γένωμαι_
Πλάτωνος, Φαίδρος, 238d
NAI, νυμφόληπτος του θείου τόπου της Κύπρου και _έτη
φθέγγομαι_.
Δύο βδομάδες στην Κύπρο μετά τα δύο πρώτα προσκυνήματα και
ξανά _προς των της ψυχής παίδευσιν_ μας οδηγεί τούτο το
_ιδιότροπο νησί_ του Σεφέρη.
Εμείς οι _καλαμαράδες_, όπως μας βάφτισαν μ_ ένα περιπαιχτικό
σέβας οι ξεχασμένοι της εσχατιάς, δεν πηγαίνουμε πια ποτέ
αθώοι τύψεων και λήσμονες της καταστροφής που σπείραμε -εμείς
πρώτοι και πριν από τους Αγγλο-Τούρκους- εκεί, στον πιο
πληγωμένο βέλτιστο τόπο της αργόσυρτης πνοής μας.
Ω μακάριε Ελλαδίτη, έπη φθέγγομαι, αλλ_ ουκέτι διθυράμβους,
και ταύτα ψέγων_(οπ. π. 241e).
Για μας του _εθνικού κέντρου_ -τρομάρα μας- εκεί στην Κύπρο
όλα είναι ψόγος και _ουκ ένεστι φέγγος_. Πουθενά φέγγος, μέσα
σ_ ένα ρωμαλέας πλαδαρότητας ημίφως αφασίας που σκεπάζει την
καταισχύνη και φωτίζει την ντροπή μας. Γιατί εκεί, στην
ακραιφνέστερη μαρτυρία της μεγάλης του Γένους πομπής, ες γην
εναλίαν Κύπρον ου μ_ εθέσπισεν Απόλλων οικείν, εκεί στην
παραλία και την ενδοχώρα της υπεραχρόνου Ελλάδας, κατοικεί πια
ο Τούρκος κατακτητής και ενδημεί ως επιδημία ο Γραικύλος
διαπραγματευτής. Κατά τα άλλα, τα κενόσπουδα και τα χαμαιριφή
της μπούρδας, _η Ελλάδα είναι αδιαπραγμάτευτη_, αν εξαιρέσουμε
την τιμή της και συναινέσουμε στην ατίμωσή της με σπονδές στην
νέα Ελληνοτουρκική ομοσπονδία της νέας αταξίας πραγμάτων. Τον
υγιέστερο ορισμό της εθνικής ξεδιαντροπιάς μας, τον συνάντησα
τυχαία στον Φαίδρο του Πλάτωνος.
Τί είναι η Κύπρος για μας, σήμερα; Κύπρος, _Δικαιοσύνης μεν
ουν και σωφροσύνης και όσα άλλα τίμια ψυχαίς, ουκ ένεστι
φέγγος ουδέν εν τοις τήδε ομοιώμασιν__ (οπ. π. 250β). Ούτε
δικαιοσύνη, ούτε σωφροσύνη, κι όσα άλλα τίμια, δηλαδή όχι
άτιμα, πρέπει να κυκλοφορούν και να κυοφορούνται για _λύση_ κι
όχι διάλυση του _Κυπριακού_, δηλαδή του μείζονος Ελληνισμού.
Φέγγος ουδέν. Δεν φεγγοβολεί τίποτε στα ομοιώματα των
ψευδο-λύσεων, που μας προτείνει ο διεθνής κυνισμός και
επιτείνει ο δικός μας υλοζωισμός.
Πρέπει αργά ή γρήγορα ν_ αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε κι
επειδή πια, κι ευτυχώς πια, οι καιροί του πολέμου ου μενετοί,
να βλέπουμε ότι η Κύπρος υπήρξε η κορυφαία κατάληξη του
εμφυλίου πολέμου, όπως τον αρχίσαμε εις βάρος μας στην Κατοχή,
και βεβαίως η Κύπρος υπήρξε, κατόπιν, το κορυφαίο τίμημα που
πλήρωσε -εις βάρος μας- η κατ_ επάγγελμα Εθνικοφροσύνη. H
στρατιωτική δικτατορία του _67-_74 και το πραξικόπημα του _74
στην Κύπρο κατά του Μακαρίου, έδειξαν σε συνθήκες πραγματικής
κλίμακας, ότι το μυθολόγημα _Εθνικοφροσύνη_, οδηγούσε στην
τουρκική Κατοχή, στην καταστροφή και μας εγκαθιστούσε
ζαρωμένους πια Γραικύλους, στην πλειοδοσία της μειοδοσίας.
Στην Κύπρο πια δεν έχουμε ζωή, γιατί ζωή δεν είναι τούτη η
χαμοζωή με την ποικίλη τέχνη των στοχαστικών προσαρμογών, στο
στόχαστρο της τουρκικής κτηνωδίας και της διεθνούς κυνικής
αναλγησίας. O μόνος του λοιπού βίος μας, χωρίς πια το
ελαφρυντικό του προτέρου εντίμου, είναι ο βίος _εν τη καλλίονι
στάσει_ μετά σωφροσύνης τε και αιδούς, και αληθινής δόξης
εταίρος_ (οπ. π. 253d) και όχι βεβαίως εταίρος των Μπους και
λοιπών εταιρικών συμπλεγμάτων_
Κι η καλλίτερη στάση μας είναι όπως μας νουθετεί ο ’γιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν, το όλον Σώμα της Ρωμιοσύνης
_επιστρέφον εν εαυτώ_, ξαναβρίσκει τον εαυτό του και επιτέλους
ολόρθοι, κατά Πλάτωνα, _ολόκληροι μεν αυτοί όντες και απαθείς
κακών, όσα ημάς εν υστέρω χρόνω υπέμενεν__ (οπ. π. 250c).
Συμβουλή και προφητεία. Όρθια στάση και προστασία: Επιτέλους
να ξαναγίνουμε ολόκληροι! Κι όχι κολοβωμένοι, ριψάσπιδες κι
_ευρωπαίοι_ ευνουχισμένοι! Ολόκληροι μεν αυτοί όντες! Και
απαθείς κακών, που μας έρχονται, όπου νάναι, στον ύστερο χρόνο
των _διαπραγματεύσεων_, όπως μας απειλούν.
B). _Ύβρις δε δη πολυώνυμονΑ
πολυμελές γαρ και πολυειδές_.
Πλάτωνος, Φαίδρος, 238α
Ναι, η ύβρις στο _Κυπριακό_, δηλαδή η ύβρις του εαυτού μας
εναντίον του εαυτού μας, έχει και πολλά ονόματα και πολλά μέλη
και είναι και πολλών ειδών. Θείε Πλάτωνα! Ξαναχτύπησες! Ύβρις
δε δη πολυώνυμον: η Δεξιά, το Κέντρο, η Αριστερά. Πολυμελές
γαρ: Οι Νεοδημοκράτες, οι Πασόκοι, οι Αριστεροί, _βλάπτουν κι
οι τρεις τους την Συρία το ίδιο_, θάλεγε κι ο Καβάφης (_Ας
φρόντιζαν_). Χιλιάδες μέλη κι ολομέλειες για ν_ αποφασίσουν
την Ύβριν.
Και πολυειδές! Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω! Όλα τα είδη κι
ό,τι θέλει ο _συμμαχικός παράγων_ και η _ευρωπαϊκή θέση της
Ελλάδας_!_ Θέλουν _διζωνική_; Ή μήπως _ομοσπονδία_; Και
βεβαίως, _η πολιτική ισότητα_ των τί; Μα των _δύο κοινοτήτων_,
βεβαίως! Μειοψηφία; Πλειοψηφία; Κατοχή; Αττίλας ’λφα και
Αττίλας Βήτα; Αττίλας Γάμα;_ H έξοδος από το Νάτο; H
επανείσοδος στο Νάτο; Το FIR Αθηνών, οι παραβιάσεις, οι
παραβάσεις, η υφαλοκρηπίδα, η εναλλασσομένη προεδρία, τρεις
φορές Καραμανλής, μιάμιση φορά Οζάλ συν Τουρκικός στρατός για
να ειρηνεύει την αδιαπραγμάτευτη;
Γ). _Λέω τον αριθμό των χρόνων μου και κλαίω_
Γ. Ρίτσος, _Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου_.
_Στο μεταξύ οι ήρωες εγίνησαν κλητήρες_
_Τα όνειρά μας κατοικούν σκιές υπόπτων_
_Οι άγριες νύμφες εσπιτώθηκαν, τώρα πια νοικοκυρές_
Πρ. Γ. Προδρόμου, Σκιές (_Ως Οδυσσεύς δεμένος στο κατάρτι_)
Οι άγριες νύμφες είναι καιρός πια να αυτο-ξεσπιτωθούν και να
ξεχάσουν την νοικοκυρωσύνη τους. Μόνον ως άγριες νύμφες θα
ανήκουν στα του υπεραχρόνου οίκου τους θεόληπτες, ιερουργώντας
το ιερό ρίγος του Τρόπου μας. Αλλοιώς, έτσι κι αλλοιώς οι
Τούρκοι θα μας ξεσπιτώσουν με την ομοσπονδία που θα επιβάλλουν
στους ομοσπόνδους τμηματάρχες των στοχαστικών προσαρμογών. Σ_
εμάς, πάντοτε, _τα μέγιστα των αγαθών ημίν γίγνεται δια
μανίας, θεία μέντοι δόσει δεδομένης_ (Πλ. Φαίδρος, 244α) κι
όχι με _ρεαλιστική_ πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων: της
τουρκικής ισότητας που θα δυναστεύει και θα καταπατά τον Τόπο
μας και της ελληνικής ισότητας που θα υποδουλώνεται και στην
εθελοδουλεία της θα κατευτελίζει τον Τρόπο μας.
Ύβρις δε_ πολυειδές. Κι ένα από τα πιο γλοιώδη είδη της υπήρξε
αυτό το αλιτήριο _η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς
συμπαρίσταται__ Το έχω ήδη ξαναπεί σ_ αυτές τις στήλες, ότι με
το άτιμο αυτό λογοπαίγνιο, το _Εθνικό Κέντρο_ δηλώνει ευθέως
ότι δεν έχει σκοπό να επανορθώσει την μείζονα στρατηγική ήττα,
που έπαθε το 1974, λόγω της ελληνικής χούντας και δια μέσου
της τουρκικής κατοχής, στην Κύπρο.
Κι όμως τα πράγματα είναι αυτόδηλα κι η εθελοτυφλία οδηγεί
στην συνολική του Γένους εθελοδουλεία: δεν πρόκειται να
αποφύγουμε, με οποιοδήποτε ξεβράκωμα την αναμέτρηση με την
Τουρκία, διότι οι Τούρκοι την επιδιώκουν και δεν την
αποφεύγουν. Προσπαθούν απλώς να ορίζουν αυτοί και όχι εμείς
την συγκυρία της και το εύθετον του στόχου τους.
Ήδη, ζώντος ακόμη του Μακαρίου και ενώ η Ελλάς συνήλθε, μετά
την πτώση των εθνοπροδοτών της χούντας, δεν πράξαμε την
επιβεβλημένη πρώτη πράξη παθητικής αποτροπής, πριν από την
οιανδήποτε ενεργό αναχαίτιση: δεν διακόψαμε, αμέσως μετά την
αποχώρησή μας από το στρατιωτικό σκέλος του Νάτο, τις
διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία, για να δείξουμε urbi et
orbi, ότι ως εδώ και μη παρέκει.
Ενώ το ξέρουμε, δεν δηλώνουμε πως το γνωρίζουμε, ότι η
κατάληψη της Κύπρου είναι το πρώτο βήμα του στρατηγικού
εγκλωβισμού του Γένους στην ζώνη επιρροής της Τουρκικής
επεκτάσεως. Επομένως η μακράς διαρκείας αντιπαλότης είναι
δομική σταθερά της ελληνοτουρκικής συνυπάρξεως και δεν
αναχαιτίζεται με σύμφωνα φιλίας, αλλά με φιλία που την
συντροφεύει η ισόπαλη σύγκρουση, διότι το _μόνον πιστόν ες
συμμαχίαν το αντίπαλον (ισόπαλον) δέος_ κατά τον Γέροντα
Θουκυδίδη.
Προ εξαετίας ήδη, ο Κληρίδης, ο εκ των ιστορικών _ρεαλιστών_ ή
_ενδοτικών_, μου εδήλωσε απεριφράστως, ότι η μόνη _ρεαλιστική_
αντιπρόταση στην υποταγή μας, θα ήταν η απορρόφηση της Κύπρου
από τον συνολικό στρατηγικό σχεδιασμό του μείζονος Ελληνισμού.
_Όσο θα μας αφήνετε μόνους και ανυπεράσπιστους_, με μόνα τα
φληναφήματα του τύπου _η Κύπρος (δηλαδή η Κολοπετεινίτσα)
αποφασίζει και ο οπλισμένος αστακός, η Ελλάς να ποιεί την
νήσσαν και να συμπαρίσταται_, θα προσέθετα εγώ, _άλλη λύση
εμείς οι Κύπριοι δεν έχουμε, παρά την συνύπαρξη με την
δουλεία_ ή την μετανάστευση_. Είχε και έχει πάντοτε δίκιο ο
Κληρίδης: δεν υπάρχουν ενδοτικοί στην Κύπρο. Υπάρχουν μόνο
σκλαβωμένοι Έλληνες, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγώτερο
Αυξεντίου, Οι ενδοτικοί είμαστε εμείς, εδώ, στο εθνικό κέντρο.
Εμείς είμαστε οι ριψάσπιδες, εμείς τους πουλήσαμε, δικοί μας
ήταν οι αξιωματικοί που διοικούσαν στην Κηρύνεια τα
Κυπριωτόπουλα και τα διέτασσαν να μην χτυπούν την Τουρκική
απόβαση, ως συμπεφωνημένη συμπαιγνία μεταξύ ηλιθίων και
βαρβάρων.
_Δεν λησμονώ__
Θυμήσου ευρω-μαλάκα Έλληνα: Να ξαναγαπήσεις. Χωρίς αγάπη δεν
χτίζεις την ’κτιστον Χάριν που σου χάρισε η Χάρη. Χωρίς αγάπη
ούτε προσφυγιά μπορείς να στερεώσεις. Θυμήσου τον θείο Πλάτωνά
σου ευρω-ευνούχε Ρωμηέ, για να ξαναγίνεις ο οικείος του εαυτού
σου. Να ξαναγαπήσεις τον εαυτό σου, δηλαδή την Κύπρο. Διότι,
αλλοιώς, θυμήσου: _η δε από του μη ερώντος οικειότης,
σωφροσύνη θνητή κεκραμένη, θνητά τε και φειδωλά οικονομούσα,
ανελευθερίαν υπό πλήθους επαινουμένην ως αρετήν τη φίλη ψυχή
εντεκούσα_ υπό γης άνουν παρέξει_. (οπ. π. 256d).
Όλη αυτή η οικειότητα του OHE και των διαπραγματεύσεων και της
εναλασσομένης προεδρίας μιας ομόσπονδης δουλείας, είναι ένα
κράμα θνητής σωφροσύνης. Το πλήθος των _ρεαλιστών_ πάντοτε θα
επαινεί την ανελευθερίαν ως αρετήν. Έτσι είναι: πλήθος είναι
αυτό. Δυτικό άρα άδικο. Εσύ όμως Έλληνα-Ρωμηέ, δεν θέλεις την
φίλη σου Ψυχή, την Κύπρο σου την Σωματοψυχή, να την στείλεις
υπό γης, άνουν. Εσύ Έλληνα-Ρωμηέ, δεν υπήρξες ποτέ πλήθος, κι
ο διάκονός σου ο Πλάτων το συνομολογεί: εσύ Κύπρις-Ελλάς,
υπήρξες _η μετ_ ευδοξίας πλήθους αριστοκρατία_! (Πλ.
_Μενέξενος_).
H κυπριακή ανελευθερία δεν θα γίνει ποτέ ελληνική αρετή.
Αλλοιώς, θα τον ξανακούσεις τον ψίθυρο κι ο _υψαύχην,
_μελανόμματος_ λυγμός θα σε πληγώσει πάλι: _Σ_ αγαπούσα πιο
πολύ στις Πλάτρες__
Γιατί, η Θεονύμφη Κύπρις πάντοτε θα σ_ αγαπά, ενώ εσύ
ευρω-ευνούχε Έλληνα _βλαβερός τε και αηδής, λήξας δε του
έρωτος, εις τον έπειτα χρόνον άπιστος_. (οπ. π. 240e).
_Σ_ αγαπούσα πιο πολύ στις Πλάτρες_.
Νύμφη-Κύπρις.
Κι εγώ νυμφόληπτος.
Όπως μου διδάσκει το του Πλάτωνος-Φαίδρου, 238d._K.Z.